ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΝ ΠΛΩ

Ὁ χριστιανισμός δέν ἔχει ὡς κέντρο του ἁπλῶς καί μόνο κάποιες «θρησκευτικές ἀλήθειες» ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ὑπεροχή του ἔναντι ἀκόμη καί τῶν σημαντικότερων θεωριῶν, ἰδεολογιῶν, καί θρησκειῶν δέν ἔγκειται τόσο στίς ἀλήθειες τῆς χριστιανικῆς πίστης, ὅσο σ᾽ Αὐτόν, ὁ ὁποῖος τίς ἀποκάλυψε. Ἡ ἀπόλυτη ἀναμαρτησία τοῦ Χριστοῦ παραπέμπει στή θεότητά Του. Ἡ ἁγιότητά Του φανερώνει ὅτι ἐν Αὐτῷ εἶναι ἐπιτεύξιμη ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τή δύναμη τῆς ἁμαρτίας, ἡ ἁγιότητα, ἡ σωτηρία. Ἡ μοναδικότητα τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας ἔγκειται στήν προσφορά αὐτῆς τῆς λυτρωτικῆς δυνατότητας, πού ἐκπηγάζει ἀπό τή μετοχή στήν ἁγιότητα τοῦ Χριστοῦ καί φανερώνεται στά πρόσωπα τῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν καθαρές ἀπό τήν ἁμαρτία εἰκόνες Του. Αὐτή ἡ μεταμορφωτική λειτουργία πιστοποιεῖ τήν ἀλήθεια καί τή δύναμη τῆς χριστιανικῆς πίστης. Ὁ Χριστός κατέχει καί δωρίζει ὄχι ἁπλῶς τή δυνατότητα μιᾶς καλύτερης συμπεριφορᾶς, ἀλλά καινούργια καρδιά, καινούργια ζωή, «καινή» ὕπαρξη.
Τά παραπάνω τίθενται ἐν ἀμφιβόλῳ ἐάν ἀρνηθοῦμε τήν ὀντολογική ἀναμαρτησία Του, ἐάν δηλαδή τόν ἐκλάβουμε ὡς ἄνθρωπο μέ ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες καί παρορμήσεις (ὅπως συχνά ἀπεικονίζεται στή λογοτεχνία καί τόν κινηματογράφο), ἔστω κι ἄν προσθέσουμε ὅτι τελικά ἀντιστάθηκε σ’ αὐτές καί δέν διέπραξε ἁμαρτωλές πράξεις. Ἡ ἀποδοχή μιᾶς τέτοιας θεωρίας θά κλόνιζε συθέμελα τή χριστιανική πίστη καί θά ἀκύρωνε τήν ἐλπίδα τῶν ἀνθρώπων. Τό δόγμα τῆς ἀναμαρτησίας τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ κεντρική διδασκαλία τῆς χριστιανικῆς θεολογίας.