ΕΧΘΡΟΙ ‘Η ΦΙΛΟΙ; ΕΝ ΠΛΩ

“Μίλησέ μας για τις θείες οπτασίες που βλέπεις”, είπε κάποτε ένας μοναχός στον όσιο Παχώμιο.
“Ένας αμαρτωλός σαν εμένα δεν προσδοκά οπτασίες από τον Θεό”, απάντησε ο Παχώμιος, […] αλλά αφήστε με να σας πω για μια μεγάλη οπτασία, για τον άγιο και ταπεινό άνθρωπο. Γιατί ποια οπτασία μπορεί να είναι μεγαλύτερη από αυτή: να βλέπουμε τον αόρατο Θεό αποκαλυπτόμενο στον ναό Του, σ’ ένα ορατό ανθρώπινο πρόσωπο;”.
Αυτή είναι η ανώτερη απ’ όλες τις οπτασίες, ένα αληθινό θαύμα: μια ανθρώπινη ύπαρξη πλασμένη κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού. “Εξομολογήσομαί σοι ότι φοβερώς εθαυμαστώθης” (Ψαλμ. 138:14). Στην πνευματική ζωή του καθενός μας, ίσως δεν υπάρχει έργο περισσότερο επείγον από αυτό: να ανανεώσουμε την αίσθηση του θαυμασμού και του δέους μπροστά στο θαύμα και στο μυστήριο του ίδιου μας του προσώπου.
Τέσσερα κείμενα ενός από τους σπουδαιότερους θεολόγους του καιρού μας. Τέσσερα κείμενα για το μυστήριο του ανθρώπου – για το σώμα, την ψυχή και τα πάθη του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)