Η ΓΥΦΤΟΠΟΥΛΑ ΔΟΜΟΣ

Η Γυφτοπούλα είναι πρόσωπο “δυνάμενο να υπάρξει”. Γι’ αυτό, ακολουθώντας ένα παιχνίδι που ο Παπαδιαμάντης μας έχει δείξει, αντιμετωπίζουμε το όνομα Αϊμά ως αναγραμματισμό της λέξης αίμα (όπως συμβαίνει με τη Μοίρα και τη Μωρία, το ίαμα και το αίμα, στο ίδιο μυθιστόρημα, ή με το Νάι και το Ναι, που είπε ο Χριστός, στον “Ξεπεσμένο Δερβίση”). Είναι το αίμα, ως προϋπόθεση για να έχει κάτι ζωή. Και το αίμα που κάνει τη θυσία της προϋπόθεση ώστε να καταρρεύσει ένας κόσμος ψευδαισθήσεων και να υπάρξει ο απαραίτητος ζωτικός χώρος για τον πραγματικό κόσμο. Αυτόν τον οποίο στη συνέχεια θα αναπαραστήσει μέσα από τα διηγήματά του. Ποιές είναι λοιπόν οι ψευδαισθήσεις από τις οποίες μας απαλλάσσει; Είναι οι ουτοπικές κατασκευές: της ευγενούς καταγωγής της Αϊμάς, που χαρακτηρίζεται ως “ληθαργικός παράληρος”, και της πληθώνειας αναγεννήσεως της αρχαίας θρησκείας. Η Αϊμά ως τέκνο του Πλήθωνος -είτε πλάσμα δαιμονικό, είτε κόρη βασιλική, ή απλώς ψυχοκόρη- βρίσκεται σε αιχμαλωσία. Δεν μπορεί να ζήσει την πραγματική ζωή. Την απασχολεί το ερώτημα της καταγωγής της κι αυτό την κάνει να υποτιμά τον έρωτα και τον γάμο, ό,τι δηλαδή θα μπορούσε να δώσει συνέχεια στην ύπαρξή της. Το ερώτημα της καταγωγής επισκιάζει την πραγματική ζωή.