ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ‘Η ΝΑ ΜΗ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ; ΑΡΜΟΣ

ΜΙΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ -ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ- ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

Ο γάμος ή η συντροφικότητα είναι ίσως η μόνη σχέση όπου μπορεί κανείς να ζήσει βαθιές συναισθηματικές και συχνά παιδικές ανάγκες. Όπως είναι η ανάγκη για αγάπη, για τρυφερότητα, για να μωρουδίζει κανείς, να αφήνεται, να εξαρτάται· όλ’ αυτά έξω στη ζωή δεν μπορούμε να τα κάνουμε, γιατί δεν γίνεται. Η ενήλικη ζωή και η κοινωνία είναι κανονισμένη αλλιώς. Οπότε, όλες αυτές οι βαθιές, παιδικές, έντονες ανάγκες που έχουμε όλοι οι άνθρωποι, μερικοί παραπάνω, μερικοί λιγότερο, ικανοποιούνται στο “γάμο”. Ικανοποιούνται όμως; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) “Το βιβλίο αυτό στηρίζεται στην πείρα μου ως ψυχιάτρου, παιδοψυχιάτρου, ψυχαναλυτή-ψυχοθεραπευτή και κυρίως στην προσωπική εμπειρία βραχείας ή μακρότερης θεραπείας με πάνω από έξι χιλιάδες ζευγάρια, που παρακολουθούσα, είτε στην Ελλάδα, τα τελευταία τριάντα χρόνια, είτε στο Λονδίνο, όπου εργάστηκα για δεκαπέντε χρόνια ως Διευθυντής της Κλινικής Παιδικής και Οικογενειακής Ψυχιατρικής Finchley, και προηγουμένως ως Υποδιευθυντής του Κέντρου Tavistock, μία από τις σημαντικότερες ψυχαναλυτικές κλινικές στον κόσμο”. (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΓΙΩΣΑΦΑΤ)