ΤΟ ΚΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΑΡΜΟΣ

Το κενό και το φως είναι αντιμαχόμενες οντότητες. Το κενό χαρακτηρίζει αυτό που ζούμε ολοένα και πιο έντονα, την κένωση των εννοιών, του λόγου και των πράξεων από την ουσία τους. Την κένωση της προσδοκίας που κλονίζει την πίστη στο κοινό καλό. Το σύνδρομο της ηθικής κρίσης που μας κατατρέχει, της ανυπαρξίας στην οποία βυθιζόμαστε κάθε μέρα και περισσότερο.
Το φως είναι συμφυές με την ιδέα και την ύπαρξη της ζωής. Όχι βέβαια περιορισμένης στην στοιχειώδη βιολογική της διάσταση αλλά ως πνευματικού γίγνεσθαι που αναζητεί το υψηλό και υπέροχο για τον άνθρωπο. Είναι η συνείδηση μαχόμενη ως την ύστατη ελπίδα ελπίδας.
Το παρόν πόνημα, εμπνευσμένο από εμπειρίες των δύο τελευταίων ετών, έγραψα ως ημερολόγιο κινούμενος από την εσωτερική ανάγκη να μιλήσω, διακατεχόμενος από την μυστική προσδοκία που συντηρεί η περί του φωτός μαρτυρία. (Από την εισαγωγή της έκδοσης)