Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΝ ΠΛΩ

Ο Χριστιανισμός, ιδιαίτερα στη Δύση, έχει εμφανιστεί κι εξακολουθεί να εμφανίζεται ακόμη και σήμερα, ως μια θρησκεία που υπερασπίζεται και αποτιμά θετικά τον πόνο. Μιας τέτοιας λογής υπεράσπιση οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος στο γεγονός ότι το προπατορικό αμάρτημα έχει παρουσιαστεί εκεί, ως ένα αμάρτημα χαραγμένο στη φύση των ανθρώπων – κάτι για το οποίο όλοι είναι ένοχοι και για το οποίο όλοι οφείλουν να πληρώσουν. Και η κύρια πληρωμή γι’ αυτό είναι ο πόνος και ο θάνατος…
Ο πόνος, αφού κατανοήθηκε ως ποινή για το αμάρτημα, έβρισκε στο σημείο αυτό και μια αντίστροφη και συμπληρωματική δικαίωση, ως μέσο αποφυγής της αμαρτίας. Η συγκεκριμένη αντίληψη και μορφή ευσέβειας οδήγησε σε διαστρεβλώσεις της χριστιανικής άσκησης…
Αυτός ο ίδιος ο χριστιανισμός συνιστά χωρίς αμφιβολία, στο βαθμό που οι προοπτικές του πόνου έχουν επανατοποθετηθεί ορθά, την πιο πετυχημένη απόπειρα για να κατανοήσει ο άνθρωπος τη σημασία του πόνου και να του επιτρέψει να τον αντιμετωπίσει και να τον υπερβεί πνευματικά. Πρέπει, για να ξαναβρούμε και πάλι αυτή τη σημασία και για να απαλλάξουμε το χριστιανισμό από μια ταυτόχρονα ψεύτικη και βλαπτική εικόνα, να επιστρέψουμε στις πηγές. Ορισμένοι Έλληνες Πατέρες ξεδίπλωσαν σχετικά με τούτο το θέμα κάποιες σκέψεις που επιτρέπουν να επιχειρήσουμε μια καινούργια προσέγγιση του πόνου.
Τούτη η μελέτη, σε μεγάλο βαθμό θεμελιώνεται στη σκέψη τους… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)