Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ Η ΟΥΡΑΝΙΑ ΣΑΪΤΗΣ

“Γεια σας. Είμαι η Ράνια. Είμαι έντεκα χρονών. Πηγαίνω στην Ε’ Δημοτικού και μια εβδομάδα πριν… πέθανε η γιαγιά μου! Είμαι τόσο στενοχωρημένη που νομίζω πως δεν θα με καταλάβετε, ούτε εσείς που είστε συνομήλικοί μου, ούτε εσείς που είστε μεγαλύτεροί μου. Η γιαγιά μου η Ουρανία ήταν για μένα η μητέρα μου, ο άγγελός μου, η αδερφή μου, ο αγαπημένος μου άνθρωπος, το παράθυρό μου στον κόσμο. Μα, θα μου πείτε, δεν έχεις γονείς, αδέρφια, ξαδέρφια, άλλους συγγενείς; Μόνο μια γιαγιά με την οποία σε χωρίζουν… αιώνες; Πως! Έχω! Έχω κι εγώ γονείς. Μα έχουν πάρει διαζύγιο από τότε που εγώ πήγαινα στο νηπιαγωγείο. Τον πατέρα μου τον βλέπω ελάχιστα, λίγο μόνο κάθε καλοκαίρι, γιατί τώρα πια ζει και εργάζεται μόνιμα στην Γερμανία. Βέβαια, μου στέλνει με το ταχυδρομείο δώρα διάφορα, μερικά μάλιστα από αυτά δεν υπάρχουν εδώ στην Ελλάδα, αλλά αυτό είναι ό,τι έχω και δεν έχω από τον πατέρα μου. Ναι, αλλά υπάρχει και η μητέρα σου, θα μου πείτε, έτσι δεν είναι; Ναι, πως, έτσι είναι! Αλλά η μητέρα μου είναι γραμματέας σε υπουργείο και μάλιστα στο υπουργείο δικαιοσύνης. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Πως δουλεύει πολλές ώρες και γυρίζει σπίτι πάντα αργά το απόγευμα, κουρασμένη. Μερικές φορές είναι εκνευρισμένη και θυμωμένη. Κάνει ένα γρήγορο μπάνιο και ασχολείται με τις υποθέσεις του σπιτιού, όπως τις λέει. […]