ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΕΝΟΣ ΓΙΑΤΡΟΥ ΚΥΨΕΛΗ

…Ο πόνος δεν είναι μόνο της ασθένειας αλλά και των κοινωνικών συνθηκών, αυτών των παιδιών. Η φτώχεια, η πείνα, η ανέχεια και τα άλλα κοινωνικά προβλήματα της εγκατάλειψης, των δραματικών οικογενειακών καταστάσεων, του έιτζ, της αμορφωσιάς, όλα συνθέτουν ένα μωσαϊκό ανθρωπίνου δράματος. Και όλα αυτά χέρι-χέρι με το θάνατο. Πολλά παιδάκια θεραπεύονται αλλά αρκετά, ειδικά εξαιτίας της προχωρημένης ασθένειάς τους, χάνουν τη ζωή τους. Η αθωότητα αγκαλιά με τον πόνο και το θάνατο είναι κάτι δύσκολο να συλλάβει ο νους του ανθρώπου.
Αυτός ο θάνατος, ο σχεδόν καθημερινός μου σύντροφος, σαν περνούσαν τα χρόνια, σιγά-σιγά γέμισε την ψυχή μου με τον πόθο να βρω το νόημα, το πραγματικό νόημα του ιατρικού λειτουργήματος. Τι ρόλο παίζουν οι γιατροί, σαν ψυχές και σαν ανθρώπινες υπάρξεις μπροστά σ’ αυτό το θέαμα που ξετυλίγεται μπροστά τους καθημερινά; Τι εφόδια πνευματικά χρειάζονται για να ανταπεξέλθουν κάτω από τις συνθήκες αυτές…